Kobieta....

Ko­bieta nietu­zin­ko­wa, wyjątko­wa, lu­bi kom­ple­men­ty. Zna­jomość za­wiera się z nią łat­wo. Można poz­dro­wić, za­pytać i roz­mo­wa już się toczy. Ona pot­ra­fi o so­bie tak ład­nie pi­sać i o tym co myśli, co jej się po­doba, a na­wet co złości. Dek­la­ruje swoją chęć do słucha­nia i pot­ra­fi to zro­bić. Jest czuła i miła. Pot­ra­fi zagłębić się w słowa rozmówcy, po to żeby wyczuć je­go nas­tro­je. Ot­wiera swoją duszę, na słowa płynące z ser­ca. Łat­wo ją zra­nić i oszu­kać. Będzie płakać i szu­kać przyczy­ny fak­tu zra­nienia. Wkurzy się, ale jest ko­bietą, nie zap­la­nuje zem­sty. Uśmie­chnie się do ko­lej­nej oso­by.
Prze­cież ludzi dookoła jest pełno. Ona nie mu­si być sa­mot­na.
On i tak kiedyś prze­cież zro­zumie, co stra­cił. Jeśli na­wet nie? To ko­go to będzie ob­chodzić.