Szko­da że to niereal­ne...

Cza­sami pragnę rzu­cić wszys­tko i iść przed siebie, Iść i nie mar­twić sie niczym, spać tam gdzie mnie dzień zap­ro­wadzi.
Nie oglądać sie za siebie tyl­ko mar­twić się tym co jest tu i te­raz. Sta­wiać czoła prze­ciw­nością lo­su i iść da­lej.
Chciałbym dać po­nieść sie przy­godzie, ta­kiej którą bym za­pamiętał do końca życia...
I tak iść z przy­jacielem i cie­szyć sie chwilą. A na ple­cach gi­tara a w głowie po­zytyw­ne myśli że jut­ro spot­ka cię coś niesa­mowi­tego...