Chwile...

Sen­ty­men­talne, zi­mowe wie­czo­ry.... Ta­kie, na które się cze­ka i ta­kie, których sta­ramy się uni­kać. Cza­sem naj­gor­szą rzeczą, jaką możemy zro­bić jest zat­rzy­manie się na mo­ment i wróce­nie, cho­ciażby myśla­mi, do te­go, za czym nap­rawdę tęskni­my... Może le­piej trochę rzadziej wy­ciągać pu­dełko ze zdjęciami. Wyszło słońce, czas żyć, aby w ko­lejną zimę znów usiąść z ka­kaem i poużalać się nad sobą trochę. Ta­ki to właśnie czas. Czas sen­ty­mentów i wspom­nień. Cza­sami nas męczy i nie da­je żyć; cza­sem wzrusza, a cza­sem po pros­tu bo­li. Każdy z nas przeżył ta­kie chwi­le, o których nig­dy nie za­pom­ni.
Nie wiem ile w tym rac­ji, praw­dy i sen­su, ale ktoś po­wie­dział kiedyś,że nie na­leży wra­cać do miej­sc, w których by­liśmy nap­rawdę szczęśli­wi...
Jes­tem pew­na, że każdy z nas ma w życiu taką osobę, której nie za­pom­ni. I nie ważne czy to był brat, chłopak, czy cho­mik.
Być może usiądziesz te­raz i będziesz próbo­wał/a przy­wołać pa­mięcią ważne dla Ciebie chwi­le. Nie przej­muj się, jeśli ob­ra­zy będą już trochę roz­ma­zane, głosy niewy­raźne, słowa niez­ro­zumiałe i mo­men­ty za­pamięta­ne niepew­nie. Może i za­pom­niałeś/aś, jak to wte­dy wyglądało. Ale nig­dy nie za­pom­nisz, jak się przy tej oso­bie czułeś/aś.