Przemyslenia Złośnicy

Chcę żyć tak, abym po la­tach spoglądając w lus­tro, z czys­tym su­mieniem wiedząc, że ni­komu nie zro­biłam krzyw­dy, mogła po­wie­dzieć: "Przynajmniej się nie nudziłam, przy­naj­mniej próbowałam..."

Dla jed­nych to pro­mień słońca w pochmur­ny dzień, dla in­nych to błękit­ne niebo ran­kiem, dla jeszcze in­nych to ciep­le la­to po mroźnej zi­mie.. A dla mnie? Dla mnie szczęście to Ty.. Twój uśmiech, Two­ja obec­ność, świado­mości ze zaw­sze będziesz.. Dla mnie nic nie znaczą pro­mienie słońca, błękit­ne niebo, ciep­le la­to gdy nie ma Ciebie. Bądź zaw­sze. Bądź moim szczęściem..

Poranne słońce świeciło prosto na grządkę żonkili , patrząc na nie, miało się wrażenie, że kwiaty płoną. Przesunęło się powoli po bluszczu, niebieskim powojniku i barwinku. Zatrzymało się dłużej na winorośli, której drobne pączki otwarły się, ukazując malutkie, bardzo piękne, delikatne i blade listeczki. Na gałązce pojawił się naprzód jeden idealnie uformowany, po nim kolejne dwa, a potem nastąpił nagły wzrost. Całość utuliła miękka zielona mgiełka, wśród której wystrzeliły kiście maleńkich kwiatów o delikatnym zapachu. Promienie zajaśniały, na białej puszystej kulce rosnącej w żółtej plątaninie mleczy, którymi zielona trawa usiana niczym niebo gwiazdami na dziecięcym rysunku. Wiatr dmuchnąwszy posłał w dal chmurkę puchowych parasoli. Pofrunęły one w stronę niewielkiej srebrzącej się rzeki, nad którą rosnące drzewa w blasku słońca miały liście lśniące jak monety. Wysoko w górze, skowronek wyśpiewywał radosny hymn wiosenny. Podziwiając piękno tego poranka , powoli oczyszczała swój umysł z przykrych wspomnień.

Mieć świado­mość, że po la­tach, kiedy... Prze­minie uro­da, zma­leje po­ciąg fi­zyczny, poz­na­my par­tne­ra na wy­lot; na­dal będzie się dla ko­goś naj­ważniej­szym. I seks nie sta­nie się tyl­ko małżeńskim obo­wiązkiem, a miłość przyz­wycza­jeniem, czy też zwykłą chęcią stałości. Mieć świado­mość, że je­sienią życia na­dal ma się ko­goś, na kim można po­legać. Ko­go wciąż będzie in­te­reso­wało, co myślisz, czu­jesz... Wszakże w związku nie można og­ra­niczyć świata do tu i te­raz. Bo jest też jut­ro, które również po­win­no no­sić Two­je imię.

Tam się spot­ka­li i tam na­lezało się roz­stać. Choć z gra­nicy nie zos­tało juz pra­wie nic, była cien­ka niczym pa­jecza sieć i jak pajęcza sieć oka­zała się moc­na. Pra­wie niewidzial­na, zat­rzy­mywała jed­nak sku­teczniej niz naj­grub­szy mur. Wiele ra­zy niczym niele­gal­ni emig­ranci przek­racza­li ją oszu­kując jej gęsto tka­ne ni­ci, wie­dzieli co jest po dru­giej stro­nie. Po­kusa była og­romna, jed­nak nikt nie mogł tam zos­tać na zaw­sze. Po żad­nej stro­nie gra­nicy nie było miej­sca dla nich oboj­ga. Fik­cyjna gra­nica, fik­cyjna połowa dro­gi. Fa­tamor­ga­na. Zacza­rowa­ny ląd po­jawiaja­cy się tam gdzie się spo­tyka­li, tam gdzie emoc­je i pożąda­nie tworzyły ma­giczną at­mosferę wol­ności. Zacza­rowa­na łąka, za­gubiona pośród lasów, ob­la­na słońcem. Fan­tazja wie­działa juz , że Marze­nie nig­dy się nie spełni. A jed­nak od­dała sie Marze­niu bez chwi­li zas­ta­nowienia, wchłone­li się nawza­jem, prze­nik­ne­li i wróci­li. W Marze­niu znów po­zos­tała od­ro­bina Fan­tazji a Fan­tazja znów miała w so­bie od­ro­binę Marze­nia. Odeszli do swoich światów...

Nie wiem, gdzie leży gra­nica między nadzieją a naiw­nością więc skąd mam wie­dzieć na czyim te­renie snują się mo­je marzenia?
może błądzą po ścieżce naiw­ności a może po drodze nadziei zmie­rzają ku spełnieniu?
a może ta­ka gra­nica nie istnieje?
może naiw­ność to mój wy­mysł i muszę mieć nadzieje?
może trze­ba głebo­ko wie­rzyć aby się sprawdziło?
może wiara czy­ni cuda?
może..

O wscho­dach słońca, je­go si­le, pięknie i jas­ności oraz zacho­dach, o no­cy, księżycu sprzy­mie­rzeńcu słabości.
Słabości jas­ne­go pos­trze­gania świata, wychodzą na świat myśli i na­miętności, które za dnia uk­ry­wane w ciałach... W ciem­ności łat­wiej uk­ryć pożąda­nie i walkę.Jas­ność ta po­kazu­je życie, sa­mo je­go pow­sta­nie, na­rodzi­ny, moc.
Jed­nak opo­wieść życia kończy się smut­nym za­kończe­niem, opo­wiadającym o śmier­ci, o zachodzie słońca. Jed­nak śmierć jest również cześcią tej opo­wieści, za którą jest jed­nak dal­szy ciąg.Dal­szy ciąg, które­go nie zna­my.
To wiel­ka ta­jem­ni­ca, ta­jem­ni­ca może ni­cości, może życia po życiu, ta­jem­ni­ca od­rodze­nia.Jak możemy poz­nać inaczej życie jak nie przez sztukę, film... opo­wiada­nie.
Coś co nam po­kazu­je jak w lus­trze, od­bi­ciu... czym owo życie jest.
To uświado­mi wszys­tkim, że zwykły po­ranek, wschód i po­tem zachód słońca jest ele­men­tem ko­lej­nej opo­wieści, o ko­lej­nym dniu sa­mego życia. Opo­wieścią, która sa­ma się pisze, nad którą nie ma kon­tro­li ani władców. A ludzie od­gry­wają pos­ta­cie i role.

Os­tatnio czy­tałam w ja­kiejś książce, że człowiek zmienia się co siedem lat. Pat­rząc na swo­je życie to ta teoria się zgadza. Na­wet dob­rze. Tyl­ko szko­da, że ta zmiana nie jest zaw­sze na lep­szą, tyl­ko cza­sem też na gor­szą..Gdy miałam siedem lat zaczęłam po­woli ro­zumieć świat. Że dzieci nie wyłażą sta­dem z ka­pus­ty, że nie można pić zim­ne­go mle­ka, bo gar­dziołko będzie bo­lało.Gdy sięgam czasów dzieciństwa to łez­ka w oku się kręci. Ach, te cza­sy, kiedy nicze­go nie mogłam do­sięgnąć i na cha­ma sta­wałam na pal­cach, wchodziłam na krzesła. I ten mój słod­ki, bul­wersujący ton – każdy się wte­dy uśmie­chał. Działałam po­cie­szająco. To miłe było, na­wet trochę.. Al­bo chodze­nie w ma­minych szpil­kach i suk­niach – to było coś! Al­bo szmin­ki, ma­lowidła. Kochałam się tym wszys­tkim brudzić. Zwłaszcza gdy był ku­zyn obok – wte­dy on miał naj­piękniej­szy ma­kijaż w mieście! Kocham wspo­minać tam­te cza­sy, po pros­tu kocham.W wieku czter­nastu lat coś we mnie pękło, zaczęłam pat­rzeć na świat inaczej, zu­pełnie inaczej. Wszys­tko brałam na po­ważnie, każdy swój wybór ana­lizo­wałam bar­dzo dokład­nie. Oczy­wiście również żar­to­wałam, ale sta­rałam się pat­rzeć na świat jak do­rosły, a nie jak pięciolet­nie dziec­ko, które wzro­kiem połyka wszys­tkie cias­ta w cu­kier­ni. Ale nie byłam do­rosłą do końca. Byłam „mi­ni do­rosłą” – miałam marze­nia. I do dziś je mam.W wieku doj­rze­wania już nie in­te­reso­wały mnie za­bawy w ber­ka, cho­wane­go. Ma­lowa­nie ku­zyna, prze­bieran­ki. Wszys­tko to tra­ciło w moich oczach sens. Za wszelką cenę próbo­wałam się stać do­rosłą, te­raz żałuję, bo mi już tak zos­tało. I się już nie od­mieni.Dziś tak siedząc i zas­ta­nawiając się nad tym swoim życiem doszłam do wnios­ku, że ta zmiana była na­wet dob­ra. Tyl­ko żałuję trochę tej mo­jej do­rosłości, którą co praw­da wszys­cy ce­nią, ale moi rówieśni­cy nie ro­zumieją. No ale nic nie po­radzę. Cieszę się by­naj­mniej, że pot­ra­fię pat­rzeć na świat z różnej per­spek­ty­wy.

Noc nadal taka długa i zimna, a dnia ciągle za mało. A jednak coś się zmienia… Słońce jakoś jaśniej świeci i energii coraz więcej do wczesnego wstawania. Śnieg jakby nieco poszarzał i choć przebiśniegów jeszcze nie widać, to czasem pod konarem drzewa coś zaskrobie, czasem pod płotem sąsiadów coś zapiszczy, czasem niedźwiedź w swej kryjówce przez sen zamruczy i przewróci się na drugi bok.Przyroda nadal śpi, a jednak gdzieniegdzie zauważyć można minimalne poruszenie w jej królestwie.
Młodzi Bogowie wychodzą z ciemnego i wilgotnego podziemia. Nieco leniwie, powoli, oślepiani promieniami nadal jeszcze słabego słońca. Wychodzą jako młodzieńcy, gotowi na podjęcie nowych wyzwań. Szczęśliwi wolnością, uśmiechnięci cudem istnienia, nieskrępowani obowiązkami ludzi dorosłych. Idą w świat, każde w swoją stronę, by cieszyć się tym, co może im on ofiarować.
Powoli budzimy się do nowego życia.

Bywają takie dni, że chciałabym objąć cały świat i zakochać się w nim bez pamięci.
Więc otwieram swoje ramiona i kocham tak mocno aż wydaje się to być niepojęte.
Kocham kobiety, kocham mężczyzn, kocham psy, kocham, ryby, ptaki, robaki. Kocham paprotkę co zapuszcza dom w szerokiej doniczce.

Jed­ne­go dnia jes­teś łzą, spływającą po po­liczku ukocha­nej oso­by- niesiesz smutek...
Na dru­gi dzień w pos­ta­ci płat­ka śniegu spa­dasz na języ­ki ra­dos­nych ludzi- niesiesz szczęście...
Ko­lej­ny dzień ob­sy­pujesz swoją wil­go­cią; spa­dasz na skro­nie za­kocha­nych, ob­le­wając ich po­tokiem emoc­ji- przy­nosisz miłość...
Jes­teś zwykłą, małą kroplą, lecz po­myśl jak wiele znaczysz...

Niby potoki łez zamarzniętych, po niebie lila jasno-bladem,

Na srebrnych żaglach rozwiniętych, maleńkie chmurki płyną stadem.

Lodowym blaskiem gwiazd promienie skrzą się nad pola śnieżno-białe

I rozlewają w krąg milczenie melancholijne, oniemiałe.

 I jakiś pokój dziwnie błogi ogarnął śnieżne mgły srebrzyste;

 Na senne chaty, pola, drogi milczenie padło uroczyste.

I zamilkł wiatr, ucichły szumy korony topól szkieletowej;

 Marzenia pełne i zadumy w błękity patrzą nieme sowy.

I tylko z dala niespokojne słychać huczenie, śmig wiatraka;

I duch ze sobą toczy wojnę i w nim, śród ciszy, wrzawa taka.

Ludzie często oce­niają dru­giego człowieka zbyt pochop­nie, nie sta­rając się poz­nać tej oso­by 'lepiej'.
Ale są też Ci, którzy widzą za­lety i sta­rają się uświado­mić in­nym, że się mylą ku zdzi­wieniu swoich 'przyjaciół'.
Bo każdy ma coś piękne­go w sobie.
I Ci, których naz­wa­no złymi.
Bo oni, w prze­ciwieństwie do tych uważających się za lep­szych, w wielu przy­pad­kach chcą się zmieniać.

Śnieg. Łapię garściami płat­ki spa­dające z nieba. Chcę je trzy­mać już zaw­sze i na wieki… Chciałabym po­siąść wiedzę o si­le, którą niesie uśmiech.
Śnieg. Był roz­kosznie zim­ny… Spo­koj­nym ryt­mem spa­dał na nas. Kiedy ok­ry­wa oko­licę zim­nym, miękkim puchem, zda­jemy so­bie nag­le sprawę jak wiele już przeszliśmy w życiu. Która to już zi­ma? Py­tamy się ciągle, wspo­minając każdą naszą Wi­gilię, Boże Na­rodze­nie…
Płat­ki śniegu. Wyglądają tak pięknie kiedy spoglądam na nie w górę. Mam wte­dy wrażenie, że stoję w cen­trum białego świata. Na pięknej lo­dowej pus­ty­ni bez żad­nych oz­nak życia. Są w życiu ta­kie chwi­le, które nig­dy nie wychodzą tak dob­rze jak o tej porze ro­ku.
Ob­serwując płat­ki śniegu można po­myśleć także o kończącym bądź roz­poczy­nającym się ro­ku, o prze­mija­niu nasze­go życia.
To jest piękne. Ta biel spływa na każde­go z nas kojącą aurą. Może nas po­nieść jeśli tyl­ko zat­rzy­mamy się na chwilę. Sta­niemy i spoj­rzy­my na wszys­tko ocza­mi dziec­ka, które są tak in­ne, tak niewin­ne jak ten biały śnieg. Ma się wte­dy ochotę za­nurzyć w tej głębi, rozłożyć ręce i za­tańczyć z głową wy­ciągnięta ku niebu. Nie wstydźmy się te­go. To znak, że żyje­my, czu­jemy i jes­teśmy dob­rzy. Ja sa­ma mam zaw­sze ochotę zos­tać w tym sta­nie spo­koju, na zaw­sze zacho­wać wspom­nienia, aby nig­dy nie zbladły i nie stop­niały. Dla­tego zi­ma jest dla mnie wspa­niała. Ta wspólna gwiaz­dka, mi­mo iż człon­ko­wie rodzi­ny którą kocha­my umierają, wy­jeżdżają, kłócą się. W tę porę ro­ku ma­my wreszcie możli­wość żeby wszys­tko prze­myśleć. Więc póki czas, zróbmy co w naszej mo­cy aby poukładać so­bie życie na no­wo. Bo zi­ma nie trwa wie­cznie….

W ciem­ności zo­baczyłam zad­ba­ny nag­ro­bek wy­kona­ny ze zwyczaj­nej mar­mu­rowej płyty, nad nią wid­niał niewiel­ki krzyż, na pom­ni­ku nieśmiało ma­jaczył płomień osa­mot­nione­go znicza, brak kwiatów czy ja­kichkol­wiek ozdób, biła od niego niesa­mowi­ta pros­to­ta, która przy prze­pychu tych wszys­tkich otaczających go grobów wręcz ra­ziła mnie w oczy.Do pom­ni­ka zbliżyło się małżeństwo z dziec­kiem i starsza ko­bieta .
Dziew­czyn­ka po­deszła do gro­bu i położyła na nim niewiel­kiego pa­piero­wego tu­lipa­na. wróciła, uśmie­chnęła się do ma­my i po­wie­działa: ciocia Zo­sia uwiel­biała or­giami..
Ko­bieta przy­tuliła dziew­czynkę i złapała za ra­mię starszą pa­nią...sta­li tak długo, mil­cząc.Od­chodząc od­wróciłam się: pom­ni­ki przyoz­do­bione naj­rozmait­szy­mi wiązan­ka­mi, znicza­mi, bu­kieta­mi, stojące sa­mot­nie, nie mogły na­wet kon­ku­rować z pięknem te­go pros­te­go gro­bu!
Bo przys­tro­jony był on w ludzi, których przy­wiodła tu praw­dzi­wa pa­mięć o blis­kiej oso­bie..