Przemyslenia Złośnicy

Nie wiem, gdzie leży gra­nica między nadzieją a naiw­nością więc skąd mam wie­dzieć na czyim te­renie snują się mo­je marzenia?
może błądzą po ścieżce naiw­ności a może po drodze nadziei zmie­rzają ku spełnieniu?
a może ta­ka gra­nica nie istnieje?
może naiw­ność to mój wy­mysł i muszę mieć nadzieje?
może trze­ba głebo­ko wie­rzyć aby się sprawdziło?
może wiara czy­ni cuda?
może..

O wscho­dach słońca, je­go si­le, pięknie i jas­ności oraz zacho­dach, o no­cy, księżycu sprzy­mie­rzeńcu słabości.
Słabości jas­ne­go pos­trze­gania świata, wychodzą na świat myśli i na­miętności, które za dnia uk­ry­wane w ciałach... W ciem­ności łat­wiej uk­ryć pożąda­nie i walkę.Jas­ność ta po­kazu­je życie, sa­mo je­go pow­sta­nie, na­rodzi­ny, moc.
Jed­nak opo­wieść życia kończy się smut­nym za­kończe­niem, opo­wiadającym o śmier­ci, o zachodzie słońca. Jed­nak śmierć jest również cześcią tej opo­wieści, za którą jest jed­nak dal­szy ciąg.Dal­szy ciąg, które­go nie zna­my.
To wiel­ka ta­jem­ni­ca, ta­jem­ni­ca może ni­cości, może życia po życiu, ta­jem­ni­ca od­rodze­nia.Jak możemy poz­nać inaczej życie jak nie przez sztukę, film... opo­wiada­nie.
Coś co nam po­kazu­je jak w lus­trze, od­bi­ciu... czym owo życie jest.
To uświado­mi wszys­tkim, że zwykły po­ranek, wschód i po­tem zachód słońca jest ele­men­tem ko­lej­nej opo­wieści, o ko­lej­nym dniu sa­mego życia. Opo­wieścią, która sa­ma się pisze, nad którą nie ma kon­tro­li ani władców. A ludzie od­gry­wają pos­ta­cie i role.

Os­tatnio czy­tałam w ja­kiejś książce, że człowiek zmienia się co siedem lat. Pat­rząc na swo­je życie to ta teoria się zgadza. Na­wet dob­rze. Tyl­ko szko­da, że ta zmiana nie jest zaw­sze na lep­szą, tyl­ko cza­sem też na gor­szą..Gdy miałam siedem lat zaczęłam po­woli ro­zumieć świat. Że dzieci nie wyłażą sta­dem z ka­pus­ty, że nie można pić zim­ne­go mle­ka, bo gar­dziołko będzie bo­lało.Gdy sięgam czasów dzieciństwa to łez­ka w oku się kręci. Ach, te cza­sy, kiedy nicze­go nie mogłam do­sięgnąć i na cha­ma sta­wałam na pal­cach, wchodziłam na krzesła. I ten mój słod­ki, bul­wersujący ton – każdy się wte­dy uśmie­chał. Działałam po­cie­szająco. To miłe było, na­wet trochę.. Al­bo chodze­nie w ma­minych szpil­kach i suk­niach – to było coś! Al­bo szmin­ki, ma­lowidła. Kochałam się tym wszys­tkim brudzić. Zwłaszcza gdy był ku­zyn obok – wte­dy on miał naj­piękniej­szy ma­kijaż w mieście! Kocham wspo­minać tam­te cza­sy, po pros­tu kocham.W wieku czter­nastu lat coś we mnie pękło, zaczęłam pat­rzeć na świat inaczej, zu­pełnie inaczej. Wszys­tko brałam na po­ważnie, każdy swój wybór ana­lizo­wałam bar­dzo dokład­nie. Oczy­wiście również żar­to­wałam, ale sta­rałam się pat­rzeć na świat jak do­rosły, a nie jak pięciolet­nie dziec­ko, które wzro­kiem połyka wszys­tkie cias­ta w cu­kier­ni. Ale nie byłam do­rosłą do końca. Byłam „mi­ni do­rosłą” – miałam marze­nia. I do dziś je mam.W wieku doj­rze­wania już nie in­te­reso­wały mnie za­bawy w ber­ka, cho­wane­go. Ma­lowa­nie ku­zyna, prze­bieran­ki. Wszys­tko to tra­ciło w moich oczach sens. Za wszelką cenę próbo­wałam się stać do­rosłą, te­raz żałuję, bo mi już tak zos­tało. I się już nie od­mieni.Dziś tak siedząc i zas­ta­nawiając się nad tym swoim życiem doszłam do wnios­ku, że ta zmiana była na­wet dob­ra. Tyl­ko żałuję trochę tej mo­jej do­rosłości, którą co praw­da wszys­cy ce­nią, ale moi rówieśni­cy nie ro­zumieją. No ale nic nie po­radzę. Cieszę się by­naj­mniej, że pot­ra­fię pat­rzeć na świat z różnej per­spek­ty­wy.

Noc nadal taka długa i zimna, a dnia ciągle za mało. A jednak coś się zmienia… Słońce jakoś jaśniej świeci i energii coraz więcej do wczesnego wstawania. Śnieg jakby nieco poszarzał i choć przebiśniegów jeszcze nie widać, to czasem pod konarem drzewa coś zaskrobie, czasem pod płotem sąsiadów coś zapiszczy, czasem niedźwiedź w swej kryjówce przez sen zamruczy i przewróci się na drugi bok.Przyroda nadal śpi, a jednak gdzieniegdzie zauważyć można minimalne poruszenie w jej królestwie.
Młodzi Bogowie wychodzą z ciemnego i wilgotnego podziemia. Nieco leniwie, powoli, oślepiani promieniami nadal jeszcze słabego słońca. Wychodzą jako młodzieńcy, gotowi na podjęcie nowych wyzwań. Szczęśliwi wolnością, uśmiechnięci cudem istnienia, nieskrępowani obowiązkami ludzi dorosłych. Idą w świat, każde w swoją stronę, by cieszyć się tym, co może im on ofiarować.
Powoli budzimy się do nowego życia.

Bywają takie dni, że chciałabym objąć cały świat i zakochać się w nim bez pamięci.
Więc otwieram swoje ramiona i kocham tak mocno aż wydaje się to być niepojęte.
Kocham kobiety, kocham mężczyzn, kocham psy, kocham, ryby, ptaki, robaki. Kocham paprotkę co zapuszcza dom w szerokiej doniczce.

Jed­ne­go dnia jes­teś łzą, spływającą po po­liczku ukocha­nej oso­by- niesiesz smutek...
Na dru­gi dzień w pos­ta­ci płat­ka śniegu spa­dasz na języ­ki ra­dos­nych ludzi- niesiesz szczęście...
Ko­lej­ny dzień ob­sy­pujesz swoją wil­go­cią; spa­dasz na skro­nie za­kocha­nych, ob­le­wając ich po­tokiem emoc­ji- przy­nosisz miłość...
Jes­teś zwykłą, małą kroplą, lecz po­myśl jak wiele znaczysz...