Przemyslenia Złośnicy

Dzięku­je za siłę jaką dała mi Two­ja miłość, za bez­pie­czeństwo ja­kie przy To­bie od­na­lazłam, za marze­nia, którym dałeś możli­wość spełnienia, za troskę, którą mnie ob­darzyłeś i za to jak na mnie pat­rzyłeś.
Czy gdy­byśmy się nig­dy nie spot­ka­li to czy świat byłby tak piękny jak dziś, czy słońce świeciło by tak jas­no, czy szczęście by nig­dy nie gasło?

Pesymiści mówią, że lepiej nie mieć oczekiwań, bo kiedy niespodziewanie, los się uśmiechnie, zawsze zdążą się ucieszyć, a kiedy zawiedzie, to oni przynajmniej nie będą zawiedzeni. Jednak w oczekiwaniach jest coś głęboko ludzkiego, coś co popycha nas ku marzeniom, ku planom, nawet wbrew tym wszystkim strachom i obawom, że nam nie wyjdzie, nie uda się, wbrew rozczarowaniom, które bywają gorzkie i mdłe jak przysłowiowa łyżka dziegciu.Gdzie byśmy byli bez oczekiwań? Bez marzeń? Bez pana Edisona, co próbował 10 tysięcy razy i mawiał, że nie ma porażki, są tylko błędne rozwiązania, które i tak prowadzą do celu? Jeśli nie masz oczekiwań, nie masz też nadziei. Życie bez niej, zdaje się być tworem totalnie beznadziejnym.
Zgubiłeś? Szukaj!

Ko­bieta nietu­zin­ko­wa, wyjątko­wa, lu­bi kom­ple­men­ty. Zna­jomość za­wiera się z nią łat­wo. Można poz­dro­wić, za­pytać i roz­mo­wa już się toczy. Ona pot­ra­fi o so­bie tak ład­nie pi­sać i o tym co myśli, co jej się po­doba, a na­wet co złości. Dek­la­ruje swoją chęć do słucha­nia i pot­ra­fi to zro­bić. Jest czuła i miła. Pot­ra­fi zagłębić się w słowa rozmówcy, po to żeby wyczuć je­go nas­tro­je. Ot­wiera swoją duszę, na słowa płynące z ser­ca. Łat­wo ją zra­nić i oszu­kać. Będzie płakać i szu­kać przyczy­ny fak­tu zra­nienia. Wkurzy się, ale jest ko­bietą, nie zap­la­nuje zem­sty. Uśmie­chnie się do ko­lej­nej oso­by.
Prze­cież ludzi dookoła jest pełno. Ona nie mu­si być sa­mot­na.
On i tak kiedyś prze­cież zro­zumie, co stra­cił. Jeśli na­wet nie? To ko­go to będzie ob­chodzić.

Chciałabym na chwilkę zat­rzy­mać ten mo­ment, kiedy nu­ty za­pachu i mu­zyki ra­zem ut­worzyły niepow­tarzalną sym­fo­nię, ideal­nie współgrając z nas­tro­jem. Był to nas­trój z ga­tun­ku tych roz­piętych po­między de­likat­nym uśmie­chem, a śmie­chem głośnym, ra­dos­nym, za­raźli­wie prze­taczającym się od człowieka do człowieka. Sto­lik w kąci­ku le­ciut­ko się chwiał. Na ulicznym chod­ni­ku stał pan z czer­wo­nymi ba­loni­kami, które zaglądały do okien. Po­myślałam so­bie wte­dy, jak miło by było gdy­by ta­kie czer­wo­ne ser­duszko zas­tu­kało kiedyś cichut­ko w mo­je ok­no, prze­rywając mi myśl, obiad czy in­terne­towe wyp­ra­wy po ko­lej­nych stro­nach.
Dzień był mroźny, choć na niebie pa­nowało słońce. Z przy­jem­nością ścis­kałam w dłoniach fi­liżankę gorącej cze­kola­dy. Cze­kola­dowe po­całun­ki mają wyjątko­wo słod­ki smak.Zat­rzy­mać się na chwilę. Wziąć głębo­ki od­dech. Usiąść w kąci­ku i przyglądać się światu.
Po­tem wziąć świat za rękę i popędzić przez bru­kowa­ny ry­nek, ku ko­lej­nym chwi­lom, które chciałoby się zat­rzy­mać, lecz nie ma na to szans.

Znów deszcz... Chciałabym być taką wodą, która zmy­wa resztki par­szy­wego dnia, ale ten płyn życia ma dwa ob­licza, z pew­nością wo­lałabym jed­nak nie stać się ty­mi krop­la­mi, które moczą mo­je włosy, gdy nie mam się gdzie uk­ryć. To tak sa­mo jak być człowiekiem. Wszys­cy ma­my w so­bie pa­kiet cech, jed­ne są le­piej roz­wi­nięte od in­nych, dla­tego łat­wiej nam je prze­jawiać. Ale to od nas sa­mych za­leży, którym z nich poz­wo­limy się ujaw­nić. Czy będzie to pa­nowa­nie nad sobą, cier­pli­wość, życzli­wość, łagod­ność, a może gniew, zaz­drość lub za­wiść? Możemy nad sobą pra­cować, nie jest to żadną ta­jem­nicą. Nies­te­ty niewielu zdo­bywa się na ten wy­siłek. Pra­ca nad oso­bowością przy­pomi­na szli­fowa­nie diamen­tu. Za­biera wiele cza­su i pra­cy, ale nikt nie zap­rzeczy, że końco­wy efekt jest te­go wart. Naj­smut­niej­sze jest mi­mo wszys­tko wte­dy, gdy ludzie nie czują pot­rze­by zmiany. Biorą to co już mają i usiłują wy­korzys­tać wrodzo­ne bo­nusy jak tyl­ko się da, ewen­tual­ne trud­ności związa­ne z prze­jawianiem gor­szych cech tłumaczą so­bie, mówiąc: „Ta­ki już się urodziłem”, „Prze­cież nie mogę zmienić te­go ja­ka jes­tem”. Smut­ne to złe słowo. Przygnębiające jest to, że nig­dy nie do­wiedzą się jak in­ny­mi oso­bami mog­li­by się stać. Chodzą codzien­nie obok nas, wys­tar­czy na jedną krótką chwilę pod­nieść wzrok znad swo­jego włas­ne­go zam­knięte­go świata małych kłopo­cików, a można ich dos­trzec – nieo­szli­fowa­ne diamen­ty.

Na krańcach horyzontu gdzie niebo przytula ziemię, słońce droczy się z nocą cudownych barw spojrzeniem. Maluje zachód łuną fioletów i purpury, obdarowuje złotem człapiące sennie chmury. Czasem zginie wśród lasów, wzgórzami przymruży oczy, ogrzeje chłodne fale nim w morską głębię wskoczy. Czeka w zaułkach ulic. A gdy zabłysną latarnie, znika, zanim na miasto, zasłona nocy spadnie. Zasnęło – a ja tęsknię i w sercu jakoś smutno. Poczekam na wschód słońca z nadzieją na lepsze jutro.