Przemyslenia Złośnicy

Moja praca mnie zabija.Niekiedy upokarza.Bo wstyd mi gdy mówię, że zarabiam 1300 zł.Ale jestem na umowie śmieciowej, umowie zlecenie. Pracodawca stawia warunki a ja albo się godzę albo słyszę żegnaj.Przywykłam że nie kupuję ciuchów w sklepach, tylko w lumpeksach. Nie dbam o to. I że nie mam kosmetyków za 50 zł tylko mydło za 2 zł i podkład za 9 zł. Trudno, nie to jest ważne. Piękno i tak wypływa z wnętrza.Ale czasem gdy pomyślę, że są miejsca w których nie byłam, a które chcę zobaczyć, czuję ucisk w gardle. Cóż to za dziwaczna emocja? Zazdrość, że inni mogą? Nie, przecież życzę wszystkim cudowności i najlepszych wrażeń.Gniew? Bezsilność?A może poczucie traconych chwil?Że każdego dnia przez tych kilka godzin dziennie tracę czas.To poczucie robienia czegoś co zabiera mi szczęście i energię.Podobno wypowiadane na głos życzenia mają moc wprawiania świat w ruch. Więc powiem to głośno. Chciałabym po prostu żyć na wsi w małym drewnianym domu i karmić konie.
To niewiele. Ale jak wiele szczęścia i spokoju.

Sfrunęły liście. Żółty i czer­wo­ny. Brązo­wy już leżał.
Było w okół tak pięknie, jak­by nag­le tęcza roz­lała się po ziemi.
Za­pach skoszo­nej tra­wy, os­tatni w tym ro­ku przed zimą, był tak świeży, jak­by wca­le nic nie przeszkadzało i nic nie było tu sta­rego. Na­wet myśli.
Schy­liłam się, by między pal­ca­mi poczuć je­sień, zachłysnąć się wo­nią liścia, po os­tatnie brze­gi września.- To tym jest sa­mot­ność?
- To tyl­ko je­sień. - od­po­wie­dział liść.Scho­wałam go do kie­sze­ni płaszcza, jak­by wca­le miał się nie po­miąć.
Le­piej... po­miętym być, niż sa­mot­nym.

Bez­senne no­ce biorę, za dobrą mo­netę, kto­ra poz­wa­la mi oglądać zja­wis­ka dziejące się na niebie, z życze­niem na końcu języ­ka wy­pat­ru­je spa­dającej gwiaz­dy, próbu­je od­cze­pić księżyc za­haczo­ny o dach wieżow­ca...(ro­man­tycznie)Snu­je pla­ny (niedoz­reali­zowa­nie), jes­tem kimś kim chciałabym być (nie jes­tem), tocze roz­mo­wy o ja­kich świat nie słyszał i wkurzam się, ze wszys­cy śnią, a ja mam za twardą po­duszkę, zbyt zimną kołdrę i ok­ruchy na całym łóżku (realis­tycznie)

Chodź, uciek­nijmy gdzieś da­leko stąd. Za­mie­szka­jamy w ja­kimś od­ległym miej­scu. Kar­my się swoją miłością. Oglądaj­my zachód słońca przyk­ry­ci ko­cem, gdzieś na gan­ku. Cie­szmy się z każdej wspólnie spędzo­nej chwi­li, kroczmy przez życie trzy­mając się za ręce, nig­dy nie oglądaj się za siebie. A na sta­rość wspo­minaj­my wszys­tko, szczęśli­wi z te­go co do­kona­liśmy, wyśmiewując każdą naszą kłótnię.

Byłeś wszys­tkim. Wszys­tkim po­zytyw­nym. Po­liczkiem z ra­dości zapłaka­nym, ust kąci­kiem uśmie­chniętym, dłońmi do pra­cy miłością zag­rze­wany­mi.
I oto wszys­tko w nic prze­mienić się pos­ta­nowiło.
Byłeś umoczo­nym w roz­paczy błękit­nym jaśkiem, przyg­niecionym bez­sennością do łóżka ciałem, prze­kona­nymi o bez­sensow­ności ruchu po­rażony­mi sto­pami. Strzępki dni tam­tych we wspom­nieniach uk­ry­te, wraz z top­niejącym pod wpływem słońca śniegiem z dro­gi usunąć się zechciały.

Tym, którzy myślą, że prawda jest tylko jedna.Wyobraź sobie, że pierwszy smak, jaki pamiętasz, to smak wódki. Wyobraź sobie, że ktoś wyceniłby twoje kilkuletnie życie na jedną flaszkę. Że komuś ta wódka przyniosłaby tylko lekkiego kaca, a tobie odmieniałaby los. Ile to było łyków? Ile czasu zajęło komuś jej wypicie? Jakie ktoś przy tej wódce wypowiedział słowa. I – co nie mniej ważne – do jakiej zakąski. I czy choć raz pomyślał o Tobie. Dopiero wtedy poznaj historię tego życia... historię kogoś, kto nie umie pływać, ale uczy się skakać na główkę.

Cza­sem pat­rzę na to miej­sce, jak na wielką pias­kownicę. Wszys­cy się tu bab­rze­my, droczy­my, ja­kieś dziec­ko wyz­na ko­muś miłość, in­ne do­kuczy słab­sze­mu. Są ważniacy i po­zerzy i ta­cy, co śmieją się głośno ze wszys­tki­mi i spa­merzy, od­ludki, ale i tak spoglądają na in­nych. Cza­sem na ko­goś ktoś na­gada, je­den dru­giemu na­sypie pias­ku na głowę, in­ny rzu­ci mu go w oczy, pop­chnie, jeszcze in­ny zro­bi śmie­szny ka­wał. Zdarza się, że ktoś płacze, in­ni go po­cie­szają, al­bo rozśmie­szają, al­bo "ło mat­ko" mówią. Niekiedy na­wet ktoś do­rosnąć próbu­je i odejść z te­go miej­sca, ale wra­ca... Kiedy jed­nak trol­le zakłócają spokój ma­my ta­kie sa­me uczu­cia. To prze­cież nasza pias­kowni­ca! Baw­my się więc grzecznie, a w pias­kowni­cy pog­rzeb­my niepo­rozu­mienia, choćby w pias­ko­wej burzy.

Cza­sem w jed­nej mi­nucie cały świat roz­la­tuje się na ka­wałki. Na mi­liony ma­lut­kich i tych jeszcze mniej­szych diamen­cików. Przy­pomi­na mi to roz­bi­cie szkla­nej wa­zy. Ni­by poz­biera się te ka­wałki, dokład­nie pos­prząta to zaw­sze ja­kieś małe os­trze po­zos­ta­nie uk­ry­te i wbi­je nam się po ty­god­niu w nogę. Tak sa­mo jest z naszym ser­cem. Może minąć spo­ro cza­su, można myśleć, że jest się wol­nym. Od bólu. Od wspom­nień. Jed­nak cza­sami zdarza się tak, że po miesiącu, ro­ku, trzech la­tach to wszys­tko nag­le wra­ca. I zaczy­namy od początku chro­nolo­gicznie układać wy­darze­nia w swo­jej głowie. Pier­wsze spoj­rze­nie, spot­ka­nie, dot­knięcie dłoni, warg, na­miętność, pier­wsze wa­kac­je spędzo­ne ra­zem, wspólne mie­szka­nie na stu­diach, uczu­cie ta­kiego szczęścia, gdy wiesz, że ktoś cze­ka na Ciebie z ciepłym po­siłkiem i sze­roko roz­party­mi ra­miona­mi, byś mogła się w nie wtu­lić.

Nie przej­muj się ni­kim, cudzy­mi zdaniami.
Mar­twy­mi słowa­mi, które miały zranić.
Nie przej­muj chłop­ca­mi, ani dziewczętami.
Co za dnia są sobą, a w no­cy wilkami.
Miłos­ny­mi z góry, ble­fu przesłaniami.
Na które le­kar­stwa nikt jeszcze nie nabył.
Przepędź wspom­nienia, te które ranią...
...i kop­nij je w tyłek, nie­chaj Cię zos­ta­wią.
Nie jes­teś sa­ma, masz swoją dumę.
Twe­go nas­tro­ju nie od­biorą Ci ludzie.
Mierz jak naj­wyżej, po­nad gra­nic możliwości.
Porzuć wszel­ki smu­tek, daj początek Swej radości.

-Kocha­nie, minął już ten czar ... nie działają na nas te "mo­tyl­ki w brzuchu", wte­dy by­liśmy sobą zaurocze­ni.
-W ta­kim ra­zie co się dzieje z na­mi te­raz?
-Te­raz... te­raz to my siebie kocha­my...
-W ta­kim ra­zie żałuję, że mnie po­kochałeś...
-Jak to?
-Bo już nig­dy nie uj­rzę te­go spoj­rze­nia w mo­je oczy, już nig­dy nie dot­kniesz w ta­ki de­likat­ny sposób mo­jej dłoni, już nig­dy Twój szept nie będzie ta­ki czuły dla moich uszu ...

Spróbuj­cie wyob­ra­zić so­bie życie bez od­mie­rza­nia cza­su. Pew­nie nie pot­ra­ficie. Zaw­sze wiecie, ja­ki jest miesiąc, rok, dzień ty­god­nia. A jed­nak przy­roda nig­dy nie zwra­ca uwa­gi na czas. Pta­ki się nie spóźniają. Pies nie pat­rzy na ze­garek. Sar­ny nie mar­twią się ko­lej­ny­mi urodzi­nami. Tyl­ko człowiek od­mie­rza czas. Tyl­ko człowiek od­licza godzi­ny. I właśnie dla­tego je­dynie człowiek doświad­cza pa­raliżujące­go strachu, które­go nie zniosłoby żad­ne in­ne stworze­nie. Strachu przed tym, że zab­raknie mu cza­su.

W snach bo­so stąpać po soczys­tej ziele­ni traw. Od­poczy­wać pod rozłożys­tym cieniem drze­wa i w dłonie łapać pro­mienie słońca. Chciałam być uśmie­chem. Po­jawiać się by przy­nosić uko­jenie i ra­dość. Wy­rażać zachwyt wej­rze­niem w piękno kocha­nego człowieka, a przy tym ru­mienić lek­ko po­liczki. Cie­szyć.
Chciałam być wiosen­nym deszczem. Chciałam być płomieniem. Mo­tylem. Skraw­kiem ko­ca i ciepłą cze­koladą w ulu­bionym kub­ku. Je­sienią i os­tatnim jej liściem. Smut­kiem i pier­wszą łzą. Chciałam być dla in­nych... Ale za­pom­niałam o so­bie.

Cza­sami pragnę rzu­cić wszys­tko i iść przed siebie, Iść i nie mar­twić sie niczym, spać tam gdzie mnie dzień zap­ro­wadzi.
Nie oglądać sie za siebie tyl­ko mar­twić się tym co jest tu i te­raz. Sta­wiać czoła prze­ciw­nością lo­su i iść da­lej.
Chciałbym dać po­nieść sie przy­godzie, ta­kiej którą bym za­pamiętał do końca życia...
I tak iść z przy­jacielem i cie­szyć sie chwilą. A na ple­cach gi­tara a w głowie po­zytyw­ne myśli że jut­ro spot­ka cię coś niesa­mowi­tego...

Były królew­ny, z od­da­nym króle­wiczem, który wca­le nie kręcił z po­kojówką. Zła królo­wa, podzielająca los pizzy na gru­bym cieście. Żabom nie ro­biło się sek­cji, tyl­ko całowało w czoło. W tros­ce o śro­dowis­ko podróżowało się dy­nią. Nikt nie uz­na­wał za po­dej­rza­ne, że 7-miu fa­cetów mie­szka ra­zem. To­leran­cyjnie, przym­rużało się oko, na wil­ka który dmuchał świn­ki. La­tało się na miot­le, nie z miotłą. Głupo­ta była ka­rana błotem, spryt skrzy­niami diamentów, nig­dy od­wrot­nie. Wszys­tko co ab­surdal­ne było doz­wo­lone, a wszys­tko co in­ne, piękne.